تمام موجودات زنده برای انجام متابولیسم و تهیه انرژی جهت رشد و تولید مثل نیاز به اکسیژن به فرمهای مختلف دارند. واکنشهای هوازی دارای اهمیت خاصی بوده زیرا به اکسیژن آزاد نیاز دارند. تمام گازهای موجود در هوا به مقدارهای مختلف در آب محلولند. حلالیت گاز اکسیژن به عنوان دومین گاز فراوان جو، نقش زیادی در فرایندهای شیمیایی و ارگانیکی دارد. به همین دلیل اطلاع از میزان حلالیت اکسیژن در آبها برای افراد در زمینهای مختلف علمی کاربرد دارد.

میزان اکسیژن محلول یا Dissolved Oxygen که به اختصار DO می گویند در روند فرایندهای ژئوشیمیایی آب ها تاثیرگذار است. به طور مثال اکسیژن موجود در آبهای سطحی و زیر زمینی باعث واکنش های متفاوتی در سنگهای بستر آب و یا سنگ های زیرزمینی می شود.

از لحاظ صنعتی اکسیژن محلول در آب یکی از دلایل خوردگی فلزات به حساب می آید. به همین دلیل توسط فرآیندهای فیزیکی و شیمیایی، از آب استفاده شده در مقاصد خنک کنندگی و تولید بخار حذف می شود.
از دیدگاه زیست محیطی ، میزان اکسیژن حل شده در آب، برای توصیف آلودگی آن است. وجود اکسیژن برای جانداران آبزی حیاتی است. بطوریکه آبهایی با اکسیژن محلول کمتر از 5ppm جزو آبهای آلوده تلقی شده و قابلیت زیستی ندارد.

برای اینکه حیات موجودات در میزان معینی حفظ شود ، باید مقدار اکسیژن محلول در آب زیاد شود . بیشتر ماهیان برای بقای خود حداقل به 6-5 میلی گرم در لیتر اکسیژن نیاز دارند .
میزان اکسیژن محلول در آب و فاضلاب بستگی به فعالیتهای بیوشیمیایی، شیمیایی و فیزیکی محیط آبی دارد.

از عوامل موثر بر حلالیت اکسیژن در آب می توان به موارد زیر اشاره کرد :

• درجه حرارت
• فشار جزئی اکسیژن در تماس با آب
• شوری آب